Bir ev satın alabilirsin
ama yuvayı alamazsın

Bir yatak alabilirsin
ama uykuyu alamazsın

Bir saat alabilirsin
ama zamanı alamazsın

Bir kitap alabilirsin
ama bilgiyi alamazsın

Bir mevkiye kavuşabilirsin
ama saygıya değil



Doktora para ödeyebilirsin
ama sağlığa değil

Ruhunu satın alabilirsin
ama hayatını değil


Bir orospuyu satın alabilirsin
ama aşkını  asla alamazsın
 ANONİM
AHMET ÇANTA

yangın yüreklerde harmanlanır..

Zalimlerin önünde eğilip  özür dilemek  aciz lik , yoksulların önünde eğilip size layık olamadım" demek ise ;aziz  liktir..
 Yalanlarla cennete gideceğime, hakikatlarla cehenneme gitmeyi tercih ederim..

  Zalimin iktidar degişikliğiyle zulüm sona ermez..
 Öyle anlar var ki , analara ve babalara sunu söylemek gerekir; Size ait bir parça olduğum için sizi sevdim , yoksa, sizin insanlığa ait bir parça olduğunuz için değil.
 Binalar, ne kadar yüksek olursa olsun, içindeki oturan alçak olduktan sonra fayda etmez

ahmet çanta

Aşk böyle bir şey işte.

 

Bir insanın kendi düşüncesine ve inancına, yaşamını feda edecek kadar samimi yaklaşması değerli bir tutumdur. Bir insan kötürüm olsun, bir insan olsun inançlarına samimi ve dürüstçe bağlıysa bu temelde amaçlarına kilitlenerek büyük fedakarlıkları göze alıyorsa, ister katılalım ister katılmayalım kendi başına bu duruş insani açıdan büyük bir duruştur. insanın bir birine olan bu aşkı yücedir.

ahmet çanta 

ahmetcanta40@hotmail.com

Söylemediklerimi işitin lütfen!
Bana aldanmayın!
Yüzüm bir maskedir,
Sizi aldatmasın.
Binlerce maskem var,
Çıkarmaya korktuğum,
Ve
Hiçbiri ben değilim...
Olmadığımı göstermek
İkinci doğam oldu.
"Kendinden emin biri" dersiniz,
Sanki; güllük gülistanlık
Benim için herşey...
Adım güven belirtir,
Ve
Oyunumun adı;
"Ağırbaşlılık"tır.
İçimde ve dışımda denizler sakin,
Her şeyin kumandanı ben...
Kimseye gereksinme duymayan
Ben...
Fakat, inanmayın bana,
Lütfen!
Herşey dışta, düzgün ve cilalı
Hiç yıpranmayan, her zaman saklayan
O maske!
Altta ne güven ne de rahatlık...
Altta,
Karışıklık, korku ve yalnızlık içinde bocalayan
Gerçek ben!
Ama saklarım bu gerçeği savunuculukla.
Kimsenin bilmesini istemem...
Zayıf taraflarımı düşündükçe
Titrer ve sararırım...

Ya başkaları görürse iç dünyamı...
Gerçek ben ve yalnızlığımı!
İşte;
Maskelerimi onun için takarım...
Onun için, arkalarına saklanacak
Maskeler yaratırım...
Onlar;
Gösterişte kullanabileceğim
Parlatılmış yüzlerim.
Beni korur, bakan gözlerden.
Beni olduğum gibi kabul edecek,
Sevecek
Bakışları bulamazsam,
Solacak kuruyacak gerçek ben...
Ve
Ben bunu biliyorum.
Beni kendi maskelerimden kurtaracak,
Kurduğum hapishaneden kaçıracak
Diktiğim engellerden aşıracak,
Beni seven,
Beni anlayan
Bakışlar olacak.
Bana,
"Sen değerlisin" diyecek,
"Maskesizken daha bir insansın"
"Daha yakın, daha bir dostsun"
Diyecek bir bakışa
Beni gören bir bakışa
Muhtacım...
Benim yanıma sokulman kolay olmayacaktır!
Uyarırım seni dost!
Uzun yıllar kendini yetersiz hissetmiş ben,
Sana kendini kolayca açamayacaktır.
Bütün gücümle tutunacağım maskelerime
Ne kadar sokulursan yakınıma,
O denli şiddetli geri iteceğim seni.

Kim olduğumu merak ediyor musun?
Hiç merak etme.
Ben, çevrendeki
Her erkek ve kadınım.
Maske takan her insanım.

Charles C. Finn

AŞKTA ETİK ve ESTETİK SORUMLULUK

AŞKTA ETİK ve ESTETİK SORUMLULUK

Aşkı yaşamak hem büyük bir belâ hem de büyük bir fırsattır. Aşk insana bir âfet gibi gelebilir. Gece yarısı yer sarsılmış, duvarlar, tavan üstümüze çökmüştür! Elbette yaşadığımız aşksa, salt hormonal bir fırtına, romantik gaflet, karşılığı olmayan kendimize özgü düşlerden oluşmuş bir fantezi yumağı, tuhaf bir "erotomani" değilse! Bu sözlerimin aşka bir hakaret, bir entelektüel yukarıdan bakış, insanı tanımaktan âciz, soyut, tepeden inme ölçütlerle ortaya konmuş bir "karikatür" olduğunun farkındayım. Yine de aşkın "bir ölçüde" denetlenebilir (elbette büyük bir ustalıkla!) bir yaşam enerjisi olduğuna inanırım. Bu enerjiyi harekete geçirebilecek olanaklar geliştiğinde, insanın yeni bir yaşantılar bütünlüğünde yaşama fırsatı ortaya çıkar. "Dünya dönüşür." Bu aşk denilen, kesinlikle kendimizin dışına çıkmamızı gerektiren (en azından balkonumuza!) paylaşmalarla yaşanan, bir algılamala, duygulama, düşünme, eylemde bulunma bütünlüğü, olanaklarımızı keşfe yol açar! Bir anlama, kavrama, duyma, kısacası bir olma , oluş serüvenidir. Heideggerci bir terminoloji kullanırsak, varlığın bize kendini sunma biçimlerinden biridir, Heidegger böyle dememiş olsa da. Aşkla anlarız, biliriz, yaşarız, oluruz, oluşuruz. Bela olsa ne olur? Anlamak, başımıza bir yığın belalar açmaz mı? Aşkın sürüklediği bütünlük ( Gestalt !), bir travma anaforuna koyabilir bizi. Çaresizliği, ihaneti, vurdumduymazlığı, kabalığı, sığlığı yaşıyor olabiliriz. Tüm bunlar yaşadıklarımızdan devşirilmiş, sunulmuştur: İnsana, hayata dair işaretler taşır! İçimizde paylaşmaktan, paylaşamamaktan doğan olağanüstü bir yaşam enerjisi vardır. Dönüşüm ( Gestalt switch !) kapıdadır. Yoldadır. Dönüşümün yolda olmasıdır aşk. Aşık olup da yerinde sayanlara, daha "kötüye", daha "çirkine" gömülenlere duyurulur! Aşk enerjisi içimize "çökünce", ya da içimizde patlayınca aşkın sesi duyulur. (Ben böyle duyulduğunu düşünürüm aşkın sesinin! Sokrates'in Daymon'unun, cinin sesi gibi!) Üç buyruğunu önemli bulurum (En azından!): Aşk, âşıka şunları der:
1. İnsansın. Çaresizsin. Sınırlısın. Ölümlüsün. Çaresizliğini aşma olanaklarından biriyle karşı karşıyasın. Yaşama eşiğinde bulunduğun aşktır. Paylaşmayı deneyeceksin. Öğren. Yaşa. Antenlerini açık tut.
2.  Yaşayabiliyorsan, iki büyük sorumluluğun var aşkta. Aşkın sorumluluğudur. Bigâne kalanları yakar. İlki estetik sorumluluktur. Güzelleştirme sorumluluğu. Mâdem ki aşk, bir olanak, bir fırsat, bir tür tinsel ve tensel kayırmasıdır hayatın; bunun bedelini ödemelisin. Aşkın sana sunduklarına karşı borçlusun. Kime? İnsanlara. Hayata. Elbette sevgiline. Kendine. Nasıl güzelleştirilir aşk? Emekle, bilgiyle, estetik çabayla. Sonuçta bir yapıt, estetik bir yapıt çıkacaktır ortaya. Aşk denen insan yaratısı. Birlikte yarattığımız.
3. Aşk iki kişilik yalnızlık olamaz. Tüm insanlığa, insanlara karşı sorumludur. Sevgilide insanı severiz, insanlığı . Aşkın etik sorumluluğu aşk enerjisiyle insanlara vermemiz gerektiğini anımsatır bize. Aşk hem estetik hem etik ödevler verir bize: Sevgilini severek insanları sev. Kendi bencil dünyandan çık, duvarlarını yık. Birlikte dönüşümler yaşamayı öğren. Yarattığın aşk yapıtı, insnalığın estetik yaşantılar tarihinde yer alsın. İnsanların daha güzel, daha hakça bir dünyada yaşamaları için çaba göster. Çünkü aşıksın. Çünkü sorumlusun.
Çünkü borçlusun.Gönlünde aşk varsa,insanlara gönül borcun var.
Aşk kolay değil. Bir gün insanlar bu enerjiyi dönüştürmeyi öğrenecekler. Kendi içine kapalı topluluklarla sınırlı mistik bir yaşantı olmaktan çıkacak. Erotik görünümünü kazıyıp arkalarındaki insanı yakalamayı hiç değilse şimdikinden daha fazla insan öğrenecek.
Aslında kuşkularım çok. Yine insan, aşk adına bir yığın bayağılık yaşayacak. Uyanık romancılar, sanatçılar bu işten çok para, çok ün kazanacak. Olsun, yine de düşlerimize, umutlarımıza, beklentilerimize şimdilik karışan yok.

AHMET ÇANTA

ahmetcanta40@hotmail.com

GODOŞU BEKLERKEN

GODO YU BEKLERKEN

Samuel Becket’in ünlü bir oyununun adıdır Godoyu Beklerken. İki kişinin arasındaki söyleşi boyunca oyunun sonuna kadar hep Godo beklenir. Ama oyun bitene kadar gelmez Godo. Oyunda bu bekleyiş irdelenir. İnsan ın bekleyişi, umudu irdelenir…
Pek çok yazar, yorumcu ve eleştirmen Godo hakkında kendilerine göre bir tahminde bulunmuşlar. II. Dünya Savaşı sonrası her tarafı yıkık dökük bir Avrupa sonrası yazılan bu eser, belki de insanoğlunun umudunu simgelemektedir. Godo herkese göre farklı farklı da olabilir… Hatta oyunun yazarı Samuel Becket’e sormuşlar Godo kimdir diye. O da “bilseydim oyunda söylerdim” demiş.
Oyun o kadar ünlenmiştir ki “Godoyu beklemek”, adeta “her yol Roma’ya çıkar” gibi herkes tarafından benimsenen bir deyim halini almıştır.
Hayatımızda hepimizin hep beklediği bir şey olmuştur… O bir şeye ulaşıldığında yetmemiş yeni bekleyişlere yelken açmışızdır. İçimizde duyduğumuz boşluktur bizi yeni bekleyişlere sürükleyen…
Ve, nerede duracağımızı bilmeden hep beklemekteyiz…
Acaba bu bekleyiş bizim itici gücümüzü mü oluşturmaktadır? İçimizde “mutlak gerçek”e doğru bizi bekleyişe yönelten bu beklemeler zinciri mi… Onun duracağı bir nokta yok mu?
“Gerçek Teorisi” diye bir teori vardır. Dikey bir çizgiyle Mutlak Gerçek” ifade edilir. İnsanoğlunun gelişmesi ve evrimi bu dikey çizgiye yaklaşan eğrilerle ifade edilir. Her buluş, her gelişme bizi biraz daha bu dikey çizgiye yaklaştırmaktadır. Ama teori devamla der ki o dikey çizgi kendine yaklaşıldıkça uzaklaşır!...
Acaba Sokrat’ın ünlü deyişindeki gibi (bildiğim bir şey varsa o da hiçbir şey bilmediğimdir), biz bildikçe bilmediğimiz daha çok şey olduğunu mu kavrıyoruz….
Ve, İsviçre’nin Fransa sınırı yakınındaki Cern laboratuarlarında halen devam etmekte olan yüzyılın deneyimi sonuçlarını beklerken  öğreneceklerimiz, daha hiçbir şey bilmediğimizi mi bize haykıracak… Devamla yeni bekleyişlere mi gireceğiz… Belki güzel olan bu. Sonsuza karşı açılan yelken.

AHMET ÇANTA

Eğrileri doğrultmanın yolu, eğriyi tersine bükmekle mümkündür

İnsanı doğuran ana değil yaşam koşullarının kendisidir!

Ahmet çanta anasından  doğmamıştır keza.. onu doğuran yaşam koşullarının kendisidir)

Her anasından doğan insan olabilseydi  şimdi dünya insanla dolu olacaktı ve dünya da yaşanılır bir dünya olacaktı.

Kardeşlik  aynı anayı ve babayı paylaşmakla değil, aynı kaderi paylaşmakla mümkündür!

Eline el veren değil, koluna giren dostundur..Kol kola yürüyelim dost!

Dünyada yabancı insan yoktur olamaz da  sadece ,insana yabancı olan şeyler vardır..

Eğer , bir dava adamı isen birileri ile yola çıkıp yolunu yürüdüğünde yola çıktığın kişi yolda SIK SIK arkada kalıp arkana geçiyorsa.arkadan seni becermek içindir .. Yok eğer, önüne geçip seni arkada bırakıyorsa… bu işte yine bir  ibnelik  vardır( seni yüzüstü bırakacaktır) Yan yana, omuz omuza yürüyorsa. hiç çekinme  orada dostluk vardır doğru kişiyi seçmişsin demektir!

ahmet çanta